Zure appel met een lach

Soms is het toezien hoe een ander, een groep of zelfs een heel land een destructieve richting opgaat. Toekijken en klaar staan als iemand daadwerkelijk valt lijkt dan de enige optie te zijn. Dat gevoel bekruipt me bij de aanstormende  Britse kandidaat Boris Johnson. Zoals in De week van Fretz glashelder en vlijmscherp wordt beschreven. Het blijft een zure appel, maar ‘elk volk krijgt de leider die het verdient.’ Dit keer een ‘clowneske vernietiger’. Ik ben dan benieuwd wie uiteindelijk het laatst lacht. En of er dan nog wel wat te lachen valt.

Geplaatste brief in het Parool op 19 junii